شيخ اصغر اله ويرن

وهابی ها می گویند: شما شیعیان كه خود حسین را كشتید، چرا براى او عزادارى مى ‏كنید؟! البته واضح است که وهابیت از القای این شبهه در جامعه هدف دیگری را دنبال می نماید که بصیرت و آگاهی شیعیان در شکست اهداف شوم دشمنان شیعه بسیار موثر است .وهابیت می خواهد با این شبهه به صورت غیر مستقیم چنین بگوید که ای گروه شیعه این قدر دم از امام زمان خود نزنید ، این قدر او را نخوانید و برایش دعا نکنید این قدر خود را از شیعیان و منتظران او نخوانید چرا که آگاه باشید که حسین را همان شیعیان و منتظرانش کشتند و امام زمان شما نیز به چنین سرنوشتی گرفتار خواهد شد ! 1. در اصطلاح نخست شیعه كسى است كه محب اهل بیت علیهم السلام باشد و در عین حال به خلافت شیخین نیز اعتقاد دارد. بعضى از اهل كوفه آن زمان، امیرالمؤمنین علیه السلام را از عثمان افضل و برتر مى ‏دانستند و معاویه را نیز مذمّت مى ‏نمودند؛ اما به افضلیت آن حضرت بر شیخین اعتقاد نداشتند 2. در اصطلاح دوم كه همه ما برآنیم و اصطلاح معروف نیز همین است، شیعه عبارت از كسى است كه تنها به جانشینى امیرالمؤمنین علیه السلام پس از رسول خدا صلى اللَّه علیه وآله و امامت اهل بیت پیامبر علیهم السلام كه دوازده امام بعد از پیامبر هستند، اعتقاد داشته و از دشمنان اهل بیت بیزار و بری باشد. تشیع در قرن یكم مطابق با اصطلاح نخست رایج بوده است. شاهد این مطلب مسیب بن نجبه است. او از دعوت كنندگان حضرت سیّدالشهداء علیه السلام به كوفه است. در شرح حال او مى‏ نویسند كه وى شیعى بوده است. راوى مى‏ گوید: جالست المسیّب بن نجبة الفزاری فی هذا المسجد عشرین سنة وناس من الشیعة كثیر، فما سمعت أحداً منهم یتكلّم فی أحدٍ من أصحاب‏ رسول اللَّه صلى اللَّه علیه وآله إلّابخیر، وما كان الكلام إلّافی علی علیه السلام وعثمان؛ «1» من بیست سال با مسیّب و شیعیان زیادى در همین مسجد هم‏نشین بودم و ندیدم كه شیعیان كوفه نسبت به صحابه‏ اى از اصحاب رسول خدا صلى اللَّه علیه وآله‏ جز خیر سخنى بگویند، مگر درباره على و عثمان. آرى، اگر شیعیان آن وقتِ كوفه سخنى درباره صحابه مى‏ گفتند، از حقّانیّت و برترى على علیه السلام نسبت به عثمان بوده است و درباره خلافت و جانشینى شیخین هیچ اشكال و سخنى نداشته‏ اند. و آن گاه كه امیرالمؤمنین علیه السلام خواستند در كوفه از نماز تراویح كه یكى از بدعت‏هاى عمر است ممانعت كنند، سر و صدایى به راه افتاد و نداى «وا عمرا، وا عمرا، وا سنّة عمراه» طنین‏ انداز شد. «2» در نتیجه، حتى در زمان حاكمیت امیرالمؤمنین علیه السلام و در حالى كه مردم كوفه با آن حضرت بیعت كرده بودند، حاضر نشدند این بدعت را ترك كنند.